Mijn  blog

Als ik al die verkopers en kopers van de afgelopen jaren de revue laat passeren dan is dat inmiddels een hele mooie verzameling van verhalen. Daarom heb ik besloten om eens wat op te schrijven. Want ieder verhaal is uniek. Het is mooi te zien hoe iedereen zo zijn wensen en plannen voor de toekomst heeft. En welke stappen dat tot gevolg heeft. Of waarom het soms toch anders loopt.

Dat inkijkje in die levens maakt mijn werk zo bijzonder. Daarom vind ik het mooi om van begin tot eind bij het verkoop- of aankooptraject betrokken te zijn. Daarin mee te lopen en iets te kunnen betekenen bij deze stap.

Ben je benieuwd naar mijn verhalen? Ik zal er hier de komende tijd een paar plaatsen. Of meer dan een paar als je het leuk vindt. Ik hoor het graag. Ook als je vragen hebt.

Ik was blij verrast toen een van ‘mijn verkopers’ mij, een paar jaar na de verkoop van haar woning, belde. Of ik een waardebepaling van haar woning kon doen. Ze woonde inmiddels in een hele andere plaats, zelfs andere provincie, maar blijkbaar verkoos ze mij nog steeds boven een plaatselijke makelaar. Ik verdiepte me dus even goed in de gegevens en cijfers en zag dat de trend er duidelijk anders was dan in de provincie Utrecht. Met mijn bevindingen ging ik bij haar langs.

Ik was al eens eerder bij haar op bezoek geweest. Niet lang na de verhuizing was haar dochtertje geboren en dat kleine nieuwe mensje wilde ik graag even bewonderen. De maanden daarvoor had ik haar moeder al vreselijk bewonderd om in haar zwangere toestand en min of meer alleen zo’n verhuizing te ondernemen. Daarbij had ze een fulltime en ook behoorlijk hectische baan. Maar deze niet al te grote dame bleek voor geen kleintje vervaard.

Het was een heel leuk weerzien. Niet alleen was haar dochtertje een prachtig en vertederend peutertje geworden, de woning had inmiddels een flinke verbouwing ondergaan. Alleen de keuken stond nog op de planning. Tenminste, dat was het plan totdat er zich een ‘change of plan’ had aangediend. De keuze was op dit dorp gevallen, omdat haar zus er woonde. Ware het niet dat de zus ondertussen verhuisd was. Daarbij bleek haar drukke baan en een klein kindje zoveel tijd te kosten dat het bijna niet mogelijk was om alle werkzaamheden rondom haar vrijstaande huisje bij te houden, laat staan ervan te genieten. Op zich zou een appartement veel beter bij hen passen. Waar? Ja, dat was nu eigenlijk het punt. Als het even zou lukken in Canada. Uh, Canada?

Nu had ze jaren terug haar geboorteland en ouders achter zich gelaten om in Nederland te gaan studeren en er te blijven. Ik had haar leren kennen als iemand die heel goed wist wat ze wilde, zich prima alleen kon redden en wel van een uitdaging hield. Zo vreemd was het dus eigenlijk niet. Maar waarom Canada?

Haar antwoord: ‘Omdat het een van de beste plekken op de wereld is om te wonen. Het staat op de eerste plaats als het gaat om ‘levenskwaliteit’ en scoort het hoogst in onderwijs.’ En in zo’n land wilde ze haar dochtertje graag laten opgroeien.

Maar zo makkelijk kom je Canada niet in. Je moet pakken formulieren invullen en je hele doopceel wordt gelicht. Haar vader had de opdracht gekregen naar haar oude scholen te gaan om gegevens te achterhalen. Als er al iets van een dossier zou bestaan, digitaal in ieder geval niet.

En verder moet je ook wel wat spaargeld meebrengen. Om die reden wilde ze graag weten wat de waarde van haar woning zou zijn en wat ze bij verkoop aan eigen geld zou hebben.

We bespraken wat de mogelijkheden waren, maar het zou zeker nog maanden duren voordat ze haar aanvraag rond zou hebben. En dan was het afwachten of en wanneer ze iets vanuit Canada zou horen.

Ik wenste haar succes en liet weten dat het graag hoorde als ik in de toekomst wat voor haar kon betekenen.

Die toekomst was een week later. Of ik de verkoop wilde regelen. Waarom zou ze langer blijven zitten?

Een week daarna had ze een huurappartement gevonden. In de provincie Utrecht. Het zou precies een maand voor de overdracht worden opgeleverd. Niet veel later had ze ook een nieuwe baan. Met betere condities, dus weer wat stappen vooruit. Een ding was duidelijk: voor deze dame zouden er nooit grenzen zijn. Canada, alvast gefeliciteerd met deze prachtige nieuwe inwoners! Want je zou stom zijn als je iemand met zo’n grenzeloze ambitie zou weigeren.

Een zeer goed bevriend echtpaar wilde hun woning verkopen en ‘natuurlijk’ mocht ik de verkoop doen. Al jaren mijn grootste ambassadeurs, hoewel ze nog nooit zelf hadden ervaren hoe ik mijn werk doe. Hopelijk zouden ze nog grotere fans worden, want anders zou het toch lastig zijn voor onze vriendschap. Niet dat ik me daar ook maar een moment zorgen om heb gemaakt, hoor.

Na 28 jaar met veel plezier in hun hoekwoning gewoond te hebben, was het tijd voor een nieuw avontuur en het moment om het geld uit de stenen te halen. Plus ook minder te kunnen gaan werken. De huur voor het bedrijfspand zou toch nog maar 2 jaar lopen. Een mooie periode om haar bedrijf af te bouwen en dan straks wat meer tijd om te kunnen reizen. Misschien met een camper. Oké, en wat dan verder? Nou, flink downsizen! Het plan was een chalet van 60 m2 te laten bouwen met een ruim overdekt terras. De plek was al gevonden: een mooie kavel van bijna 250 m2. Lekker rustig in het groen met tijdelijk, tot het chalet klaar zou zijn, een caravan om in te wonen. Het was even omdenken.

Dit stel woonde nu met alles wat je maar bij de hand wil hebben op loopafstand in een heerlijk huis. Ze hadden in de afgelopen jaren het nodige aangepast voor nog meer wooncomfort. En nu waren ze van plan om toch enigszins afgelegen, op de helft van het woonoppervlak van wat ze nu gewend waren, te gaan wonen. Ze hadden al verschillende chaletbouwers bezocht en als je de brochures en websites zag dan zou je bijna denken: let’s downsize too! Zulke mooie ontwerpen en uitvoeringen, slimme ruimtebesparingen en stoere materialen. Heel leuk om zo zelf je nieuwe woning en nieuwe leven te kunnen vormgeven.

Ondertussen was het traject voor de verkoop uitgebreid besproken en uitgelegd – met alle tijd en aandacht waarmee deze makelaar zich zo onderscheid - en konden we beginnen met de voorbereidingen. Tips en aanwijzingen om de woning ‘verkoopklaar’ te maken, waren hier niet nodig. Voor een makelaar en fotograaf is het altijd heerlijk als een woning al zo sfeervol ingericht en opgeruimd is.

De tekst werd geschreven en het dossier compleet gemaakt. We bespraken samen wanneer de bezichtigingen konden plaatsvinden en hoe we de biedingen zouden behandelen. Ja, gewoon heel eerlijk! Zoals, op een enkeling na, elke makelaar te werk gaat. Hoe hard Vereniging Eigen Huis ook haar best doet anders te doen geloven.De laatste dingen werden in het uitwisselingssysteem en in Funda ingevoerd en de woning was officieel ‘te koop’.

En zo was de woning enkele dagen later ook ‘verkocht’. Voor een hele mooie prijs en na meer dan volle tevredenheid van mijn nu nog grotere fans (zie de review op Funda) over het verloop van de verkoop en mijn begeleiding daarin.
Overdracht op een maandag in januari. Nee, dan zou het chalet nog niet klaar zijn. Dat kon nog wel eens maanden gaan duren. Dus van 120 m2 werd het voorlopig eerst een serieuze downsize naar de caravan van hooguit 20m2.

Een heel groot voordeel: alles daarna zou altijd een behoorlijk upsize zijn. In dit geval maar liefst ruim het driedubbele: 60m2! Dat is toch pure luxe?!

Als makelaar doen we in principe allemaal hetzelfde zou je denken: een huis voor iemand verkopen of aankopen. Wat ons echter onderscheidt, is de manier waarop. Laatst vertelde ik iemand over een opdrachtgever waar het allemaal wat anders was gelopen dan normaal en kreeg ik de reactie: ’Welke makelaar doet dat nu voor zijn klant?’ Tja, er zullen toch vast meer makelaars zijn die hetzelfde gedaan zouden hebben? Denk ik. Hoop ik.

Deze opdrachtgever moest zijn huis verkopen. Door allerlei omstandigheden bleven er rekeningen onbetaald en dan is een bank genadeloos. Een menselijke benadering is hen volledig vreemd. Gelukkig waren we op tijd om te voorkomen dat het tot een executieverkoop zou komen en het huis ver, toen nog wel tenminste, onder de marktwaarde verkocht zou worden.

Een woning van een man alleen. Op zich was het niet dramatisch, maar ook niet echt ‘verkoopklaar’. Binnen moest er echt wel opgeruimd en schoongemaakt worden en in de tuin was er duidelijk sprake van achterstallig onderhoud. Normaal gesproken trommelt zo’n verkoper dan wat familie en vrienden op. Klus geklaard en woning in de verkoop. In dit geval lag dat wat lastiger. De familiebanden waren niet zo hecht en vrienden om dit van te vragen ontbraken eveneens. Nu ben ik soms impulsief, hou ik van aanpakken en het liefst ook snel. Voor ik het wist, had ik de verkoper - laten we hem voor het gemak Frits noemen - toegezegd dat ik hem zou helpen met opruimen en de badkamer even goed onder handen zou nemen. 

Dus zo ging ik op de afgesproken dag aan de slag, een wat bedremmelde Frits in mijn kielzog. Stond mevrouw de makelaar daar nu echt zijn bad uit te soppen? Inmiddels had ik in mijn eigen kring een paar vrijwilligers weten te charteren om op een zaterdag de tuin te doen. Het werd een gezellige zaterdag en aan het eind van die dag was zowel het huis als de tuin helemaal opgeknapt en opgeruimd. Net als Frits. Er viel duidelijk een last van zijn schouders.

Toen ik Frits voor de eerste keer ontmoette, stond er een boom van een vent voor me die de moed verloren had. Zijn woning verkopen was geen blijde gebeurtenis, maar een zwaar noodzakelijk kwaad. Daar wil je iemand dan zo goed mogelijk bij helpen en laten weten dat hij op je kan vertrouwen. Oké, zelf gaan schoonmaken is weliswaar wat ongewoon en staat niet in mijn taakomschrijving, maar in verhouding was het een hele kleine moeite voor wat het voor Frits betekende. Als ik hem hiermee kon helpen, met liefde. Je moet er toch niet aan denken dat je er alleen voor staat en niemand je een helpende hand toesteekt. De verkoop van de woning ging vlot en voor een mooie prijs. Het loste nog niet alle problemen op, maar er konden weer nieuwe stappen worden gezet dankzij nog wat meer helpende handen.

Frits werd een bijzondere opdrachtgever waar ik altijd een bijzondere band mee zou houden. Zo mocht ik vier jaar later weer aan het werk voor Frits. Deze keer om een woning voor hem te kopen. In een bizarre tijd lukte het ons om een leuke woning te bemachtigen, vrijwel in het centrum van de plaats waar Frits inmiddels 3 jaar woonde. Hoogste tijd om echt een nieuwe start te maken. 

En nee, ik heb deze keer geen badkamer gesopt. Alleen maar een dag staan schilderen en behangen. ;-)